Afrykański autor sięgnął
do płaskiej teczki na stole, wyjął zaraz z wierzchu kartkę, i wolno i dobitnie,
sylaba po sylabie, z sadystyczną, by nie powiedzieć morderczą satysfakcją,
zacytował z Józefa Teodora Konrada Korzeniowskiego herbu Nałęcz aka Joseph Conrad:
– „Pewnien olbrzymi
samiec czarnuch napotkany przeze mnie w Haiti stał się dla mnie obrazem tępego,
wściekłego, bezrozumnego szału na zawsze. Postać tego czarnucha nachodziła mnie
potem w snach latami”...
Blady strach padł
na pogrążonych dotąd w progresywnym błogostanie uczestników spotkania
literackiego w lofcie nowojorskiego PEN. W ułamku sekundy ich wyższe funkcje
umysłowe zostały miażdżąco zablokowane na pierwszy rozpoznawalny dźwięk słowa
„czarnuch”, w wyniku czego zostali poddani bez reszty władaniu mózgu
pierwotnego, tzw. gadziego. W rezultacie zamienili się w swoich własnych oczach
w małe odstręczające potworki. Robaki nieczyste. Banici z jasnej ziemi. Był to
wynik kilkudziesięcioletniego już wielopoziomowego treningu odruchowego, od przedszkola,
szkoły, przez Hollywood, media i nawet majstrowanie przy doktrynie
eurochrześcijańskiej, prowadzonego przez nową dominującą ideologię świata
zachodniego, cwany marksizm jankeski z jego wunderwaffe komunizmem
etnicznym, i którego jednym z najbardziej efektywnych narzędzi kontroli było,
że wpływowym osobom nie wolno było tego kryptototalitaryzmu publicznie
wskazywać, nazywać, a już ręka broń poddawać racjonalnemu dyskursowi. To
zostawiano pariasom, lub raczej pariasem zostawał każdy, kto w mainstreamie
próbował to robić.
To w pierwszej
chwili.
