ROZDZIAŁ 1: Wiking
Nazwałem go Wiking,
bo miał przodka co z Karolem Gustawem najechali w 1655 Polaków, walili w nich jak
w kosze, w końcu Polacy się pozbierali, złapali przodka i postawili za parobka, on
po paru latach uciekł i dostał w nagrodę spłach ziemi od nowego szwedzkiego króla,
bo tamten kiknął.
Ten Wiking tu w
Seattle machnął się z szesnaście lat młodszą, nie żeby jakiś niemożliwy szpagat, ludziom czasem i to
wychodzi, ale on zrobił to późno, pokolenie dzieci kwiatków, i on miał teraz 65,
ona 49, i ona zmienia lexusa na czarnego mercedesa, czarnego mercedesa na
białego mercedesa, i ja pracuję dla niego, prowadzę mu biznes pakunkowy.
I jestem w
magazynie, on podjeżdża żony białym, ale nie wysiada, tylko siedzi w środku i
dmucha z cygara, dmucha i dmucha. Jego żona nie pali cygar, w ogóle nie pali,
więc wiadomo jaki stęch po tym. Wtedy mnie tknęło, że on może tak zaznaczać
terytorium, dmuchać nie przeciw żonie, tylko przeciw temu drugiemu.
I faktycznie
był ten drugi i żona przeniosła bieliznę do niego i Wiking normalnie pękł,
rozwalił się jak na słupie. Oni mieli jedynaczkę jeszcze w przedszkolu, kupili
dom nad wodą, późno capnięte życie zagrzało, i w słup. Musiał coś brać, bo
czasem nie kojarzył. Stracił głównego dostawcę, część nabywców, wisiał mi prawie
osiem kawałków kiedy wymówiłem.
Czuję się dobrze,
że wymówiłem, nie tylko dzień po walnięciu roboty, czy dwa, co normalnie się
zdarza, bo to zawsze jakaś uwierka na ego, chyba że sam jesteś właścicielem, a
ja czuję się dobrze cały czas, jeden tydzień minął, dobrze, drugi tydzień, dobrze,
cały czas dobrze. Czyli trafnie zrobiłem, coś pewnie za zakrętem się kroi,
tylko konkretnie tego jeszcze nie widzę. Jest niepokój, oczywiście, bo trzeba
znaleźć nową fuchę, ale tyle razy i w tylu miejscach znajdowałem, że gdzieś wiem
że zaskoczy. Trochę wolnego też się przyda, bo ten tu towar przybiera,
przybiera, a nie próbowałem jeszcze ciurkiem pisać.
Książek dziś mało
się czyta, znaczy rzeczywistych, nie czipsowch, odpowiedników junk foodów. Te
zawsze będą popytne, bo to jak skrobanie pleców, ach jak przyjemnie kołysać się
wśród fal. Schopenhauer jak Schopenhauer, lubi spuścić powietrza ze zwyczajnych dla podpompowania nadzwyczajnych, ale i tak w tym co zacytuję bliższy jest rzeczywistości niż wciskacze, że
literatura junkowa jest odprężowa, znaczy pomocowa, znaczy prawobytna. A Schopenhauer,
że ważna w pierwszym rzędzie jest sztuka nie czytania, bo kto pisze dla
głupców zawsze znajdzie dużą publiczność, a warunkiem czytania dobrych książek
jest nieczytanie złych, życie jest bowiem krótkie. I dziś rzeczywiste książki są
faktycznie mało obecne w głównym toku, bo dziś prawie każdy umie czytać, a lepiej
jeszcze oglądać, proste przyjmowanie do dzioba, i to przejmuje rynek, i kasę, ale
to się jakoś oczywiście zmieni, bo skończyłoby się globalnym podrzynaniem
gardeł, więc kiedy pojawiają się dziś w życiu rzeczywiste książki do zrobienia
to trzeba je robić i tyle.
